Alice Springs

Hallooo!!

Inmiddels is het al weer even geleden, maar we kwamen dus op het vliegveld in Alice Springs aan op 7 mei. Na de schok dat het er zo koud was, vonden we het busje dat ons naar het hostel bracht. Dat zag er gelukkig wel gezellig uit. Toen we ingecheckt waren, gingen we eerst maar eens boodschappen doen. En dan loop je door een nieuwe plek en wie kom je tegen? Drie Duitsers die in Griffith waren toen wij er ook waren (Grifftith was waar we gewerkt hebben en dus een maand gezeten hebben). En ze bleken ook nog eens in hetzelfde hostel te zitten, alleen hadden ze hun tour al gedaan. Verder hebben we die eerste dag niet zo veel gedaan, er is ook niet zo veel te doen in Alice Springs. Het is trouwens wel een heel andere stad dan de andere steden die we gezien hadden: ten eerste natuurlijk de droogte en de rode aarde. Het was er echt super droog, de hele lucht was droog en de eerste dagen hebben we echt geen wolk gezien!! (Dat is dus een paar dagen achter elkaar een strakblauwe lucht, de hele dag!) Ten tweede zijn de meeste steden hier behoorlijk schoon, maar in Alice lag overal afval, lege flesjes en wat dan ook. En er waren ook heel veel aboriginals, maar dan veel meer de 5 procent die niet echt in de westerse cultuur passen maar er wel in terecht gekomen zijn. Er werd ook een beetje gebedeld, dat vond ik wel lastig. Het was wel een bijzondere stad, maar ik ben wel blij dat we er maar een week bleven, dat was precies genoeg. De volgende dag hebben we de stad verkend: 'S morgens een paar heuvels beklommen (Billy Goat Hill en Anzac Hill) en 's middags door het centrum gelopen, tot we bij een boekwinkel kwamen waar een afternoon tea met een lokale schrijfster bleek te zijn. Ondanks dat we de schrijfster niet kenden, hebben we daar maar even op gewacht, aangezien ze er ook koekjes en cake hadden (tja, je bent backpacker of je bent het niet;)) Onze derde dag in Alice zijn we naar de botanic gardens geweest, wat de eerste botanic gardens met bijna geen water waren. 'S avonds hebben we spullen gepakt voor onze driedaagse tour.

Maandagmorgen ging de wekker om 5:15 (!) zodat we op tijd waren voor de tour, om 6:03 reden we weg. Een groep van 23backpackers en een gids, Halley. De eerste twee uur waren bedoeld om verder te slapen, pas na de eerste stop begon het echt. In totaal zouden we in drie dagen 1800 km rijden, waarvan 800 km de eerste dag. Dat is dus zeg maar heen en weer naar limburg ongeveer. Gelukkig hoefden we die kilometers niet te vullen met niks doen, we hadden echt een plan: we hielden de Mulgalympics (de organisatie heet Mulga), waarvoor we eerst teams gingen maken, een teamnaam kiezen (fresh mint) en verder kon je steeds punten verdienen. Het begon met een paar quizzen, en gelukkig hadden we Vicky in ons team, die drie kwart van de antwoorden wist. 'S middags kwamen we, na een paar branstofstops, bij Kings Canyon aan: Een gigantische rode canyon waar we een hike van 5,5 km gingen doen. Heel indrukwekkend, mooi, groot, oud... Het was hier een stuk warmer, wat wel prettig was maar ook wel warm (aangezien we aan het wandelen waren) Daarom was het 'waterhole', the garden of eden, waar we in konden zwemmen, bijzonder welkom. Het was vrij klein, maar super koud. Er was nog maar 1 andere groep (er vertrekken elke dag ladingen tours die allemaal vrijwel hetzelfde doen, dus we probeerden steeds als eerste overal te zijn om de meute te vermijden), dat was wel fijn. De duik in het ijskoude water was heerlijk verfrissend, daarna kon ik er wel weer tegen aan voor de rest van de wandeling. Toen we verder reden gingen we weer een mulgalympics-activiteit doen, maar om dat te begrijpen moet ik eerst even wat vertellen over het verkeer in Central Australia: dat is er nauwelijks. Op de terugweg gingen we de laatste 90 km voordat we Alice weer inreden de andere voertuigen tellen, het waren er 14. Goed, terug naar ons spel. Eerst stopten we ergens langs de weg om kleine meloentjes (gooiformaat) te plukken, ieder 3 meloentjes, die overigens giftig waren. Daarna stopten we nog ergens om brandhout te verzamelen en toen we daarna weer op weg waren was het zover: met speciale toestemming van de politie gingen we de meloenen uit de rijdende bus gooien: 10 punten voor van die kleine witte reflectorpaaltjes en 5 punten voor de gele verkeersborden. Alhoewel ik niks geraakt heb, net als de meeste anderen trouwens, was het erg grappig! Daarna hadden we nog 1 stop voor onze bushcamp, de laatste echte wc voor de nacht... Op de 'camping' aangekomen moest ons team de swags (1-persoonsslaapzaktenten) rond het kampvuur leggen, daarna was het wachten op het eten (pasta, duhuh, het zijn backpackersmaaltijden)

Na een bijzonder koude nacht (woestijn: bijna 0 graden 's nachts) was het dinsdagochtend, de dag waarop we Uluru (Ayers Rock, die rots waar Australie o.a. bekend om staat) gingen zien. We moesten al vroeg weer op, om 5:45, zodat we de meute voorbleven. Toen alles ingepakt was gingen we op weg, als eerst even langs het laatste station van gister, om weer naar een normale wc te kunnen. Daarna naar het Uluru-Kata Tjuta National park. Vandaag een ochtendhike door Kata Tjuta (de Olga's): een gigantische rockformatie met 36 'domes' (toppen??). Het was weer een lekker warme dag, zonnig, blauwe lucht, rode rotsen, maar het was nog vroeg dus het was niet al te warm. Na deze stop gingen we door naar Uluru, eerst naar het visitor's centre en daarna een klein stuk van de wandeling eromheen. Inmiddels was het alweer behoorlijk warm, dus we zochten steeds schaduw op om wat te horen over de grotten die we zagen en wat die voor de aboriginals betekenen. Vervolgens gingen we vast even naar de camping voor de nacht, waar je kon douchen of een duik nemen in het zwembad. We gingen voor de laatste natuurlijk en het was superkoud water, maar wel heel lekker. Helemaal verfrist konden we weer de bus in, naar de zonsondergang vieuwing area bij Uluru. We waren er vrij vroeg, zodat we de beste plek hadden. Zonsondergang bij Uluru is namelijk een onderdeel van elke tour, dus het werd er helemaal vol met touristen. Uiteindelijk hadden we inderdaad de beste plek van zo'n 600 toeristen, namelijk vooraan en de enige plek zonder bomen. Halley (de gids) ging koken terwijl wij in onze teams bezig gingen met foto's maken voor punten, namelijk een foto dat iemand een hap neemt van Uluru, dat iemand er overheen springt en dat iemand hem vast houdt. Na nog een poosje foto's gemaakt te hebben en gezorgd te hebben dat er niemand voor ons uitzicht ging staan konden we eten, rijst en groenten en daarna ging de zon dan echt onder, dus nog maar wat meer foto's. Toen hij helemaal onder was reden we terug naar de camping, waar we nog een poos rond het kampvuur hebben gezeten, marshmellows roosteren.

Woensdagochtend stonden we om 5:30 op, om Uluru bij zonsopgang te zien. Er is ook een speciale zonsopgang viewing area, maar omdat daar alle toeristen al waren gingen wij de wandeling om Uluru heen doen, zodat we op het perfecte punt waren met zonsopgang. Het was koud, maar wel heel gaaf ondanks dat de zonsopgang niet zo heel indrukwekkend was. Na een verfrissende wandeling (van zo'n 9 km) waren we rond er stond er een warm ontbijt voor ons klaar, wat er natuurlijk wel in ging. Deze laatste dag van de tour was voornamelijk terugrijden, met een stop voor lunch (bij een berg die vaak voor Uluru wordt aangezien maar het niet is en een zoutmeer) en een stop bij een kamelenfarm waar je een rondje op een kameel kon rijden wat nog weer zoveel dollar extra kostte. Verder hebben we de MUlgalympics afgerond, met een finale van zo snel mogelijk wheatbiscuits (variant op beschuit) eten. Helaas hebben we het niet tot de finale geschopt, in de kwartfinale at ik te langzaam:P. We kwamen aan het eind van de middag terug in Alice in het hostel, waar we 's avonds met z'n allen in de bar gegeten hebben.

Dat was de tour dus weer, toen hadden we nog anderhalve dag over in Alice Springs. Donderdag (hemelvaartsdag) hebben we niet zo veel gedaan en vrijdag was de vlucht naar Perth om 10 uur 's morgens. We gingen met de taxi naar het vliegveld omdat we de enigen waren, dat was wel grappig, maar ook een beetje duur: de helft van wat het kost om 4,5 uur in de bus te zitten en het was maar 10 minuten ofzo... Eenmaal op het vliegveld aangekomen ging het allemaal goed, net als de vlucht. Het vliegveld in Perth was weer een stuk groter. Daar werden we, als echte nederlanders, meteen aangesproken door een man met een hond, alleen was het niet voor drugs maar voor fruit... Dat was dus wel vrij grappig. We hadden trouwens geen fruit of iets bij ons, dus het was nog eens onterecht ook. Vanaf het vliegveld wouden we meteen door naar Margaret River, om te wwoofen, maar helaas was de bus volgeboekt dus moesten we een nacht in Perth blijven. De volgende dag konden we wel met de bus mee gelukkig. Dus wij met de bus naar het centrum, rijdt de buschauffeur verkeerd... Vet grappig, dat had ik nog nooit meegemaakt, en daarna reed ie weer terug en kwamen we alsnog in het centrum aan. Eenmaal geinstalleerd in een hostel besloten we Perth en de bibliotheek te verkennen. Als avondeten hadden we een maaltijd die ik altijd nog eens wou uitproberen (nouja, de afgelopen paar maanden) namelijk een blikje spaghetti, Roos nam een blikje groente en vlees. En het was inderdaad blikvoer, niet voor herhaling vatbaar maar toch leuk om eens geprobeerd te hebben:P. Na het eten waren we nog even buiten en toen belde opeens iemand die we in Sydney en later in Melbourne ontmoet hadden (Iris). Het bleek namelijk dat Roos haar 's morgens per ongeluk had wakker gebeld en zij zat ook in Perth. Dat was heel grappig, want we gingen er vanuit dat we elkaar juist niet weer zouden zien en nu hebben we toch nog een avond samen door Perth gelopen, met nog een vriendin van haar Marije. De volgende ochtend, zaterdagochtend, moesten we weer inpakken en even achter internet en vervolgens heel hard lopen om de bus te halen (wat gelukt is). De bus bracht ons helemaal naar Margaret River, waar we opgehaald werden door Fiona, maar daarover later meer.



Dit was het weer, maar er komt heel snel een vervolg, over het wwoofen (wat heel gaaf was) en Perth (waar we nu zijn). Voor degenen die heel niewsgierig zijn, ik heb zoveel foto's van het wwoofen, dat ik ze in een mijnalbum heb gezet, ook omdat ik bijna geen fotoruimte meer over heb op mn blog, en daar kan ik de link wel vast van geven: http://www.mijnalbum.nl/Album=YQIV7JV6 De foto's staan niet op volgorde en het commentaar zal wel niet heel duidelijk zijn, maar het is in ieder geval wat.