Western Australia

Heej iedereen!
Hier maar eens even weer een blog. Er is namelijk weer een hoop gebeurd sinds we uit Perth vertrokken zijn. Onze tour door Western Australia begon op vrijdag 4 juni, heel vroeg ’s morgens. Om kwart voor zes stonden we op, zodat we om half 7 de bus net konden halen. Die bus bracht ons naar het kantoor, waar we nog een poosje moesten wachten voor vertrek. Tijdens het wachten ontmoetten we onze eerste tourmate: Eva, ook nederlands, die al veel te lang daar moest wachten. Toen alles geregeld was, iedereen betaald had en een laatste toilet had bezocht, begon de reis. Onze gids, Sacha, was heel aardig. Hij leek alleen niet zo op z’n gemak met een groep van 10 meiden... We hadden namelijk een 21-persoonsbus en meestal waren er zo’n 18-20 passagiers. De groep waarmee we de komende vijf dagen naar Exmouth gingen reizen was superleuk! We waren dus met z’n tienen: Louise (Zweden), Hélène (Frankrijk), Jodie (Ierland), Kelly (Engeland), Han (Korea), Miriam (Duitsland), Eva (Duitsland), Eva (Nederland) en Roos en ik. Een internationaal gezelschap, wat erg positief is want dat betekent dat de voertaal engels is, en geen duits, nederlands, frans of welke overheersende groep dan ook. Anyway, we zaten in de bus, met onze hele leuke groep, en daar zaten we nogal veel in, aangezien Western Australia (WA) groot is. Heel groot zelfs: WA is net zo groot als West Europa, maar er wonen zo’n 2,2 miljoen mensen, waarvan 1,5 in Perth en een paar honderd duizend in de steden in het zuid-westen. Het komt er dus op neer dat er in het grootste deel van een gebied ter grootte van West Europa zoveel inwoners wonen als in de stad Groningen... Twee uur na ons vertrek uit Perth hadden we onze eerste stop, bij een roadhouse. Nog twee uur later hadden we de eerste echte stop. We hadden lunch in Jurrian’s Bay en daarna hebben we de Pinnacles Desert bekeken. Dat was wat minder impressive dan we hadden verwacht. Pinnacles Desert is een woestijn waar rechtopstaande lijmstenen (is dat het nederlandse woord?) in staan. En ze stonden er, maar waren meer lijmsteentjes dan lijmstenen. Uiteindelijk maar op de grond gaan liggen om een indrukwekkende foto van een gigantische lijmsteen te maken. Maar ach, later werden ze wel groter, al begrijp ik echt niet dat er ook dagtours vanaf Perth hier heen gaan. Even verderop gingen we over tot de echte actie: Sandboarden. Vanaf een hoge zandduin op een plank naar beneden glijden, supergaaf! Toen we een aantal keer naar beneden waren geraced (en weer omhoog geklommen) was het tijd om verder te gaan. Een korte benzinestop in Geraldton, een industriestadje waar we gelukkig niet bleven en waar het ook nog eens regende. ’S Avonds zaten we in een rustig hostel (ik geloof dat we de enige gasten waren) waar we een gezellige avond hadden.
Zaterdagochtend was het weer vroeg dag. Weer een hoop kilometers af te leggen, een nationaal park te bezoeken en mooie dingen te zien... Eerst hadden we een korte stop in Kalbarri, een leuk klein stadje, maar waar het eigenlijk om ging was Kalbarri National Park. In dit NP hebben we twee gorges (geen idee wat het nederlandse woord is, maar het is zeg maar het tegenovergestelde van een berg, een canyon die door water veroorzaakt is) bezocht. Eerst de Z-Bend gorge. Een mooie wandeling (hike) naar beneden en nog een stuk door het dal. Daarna was er de mogelijkheid te abseilen. Dat kon ik natuurlijk niet zo maar voorbij laten gaan, dus samen met Roos, Eva en Jodie waagden we ons weer een stukje omhoog. Het was helaas maar 25 meter, maar het was wel leuk. Twee keer naar beneden geweest, met een mooi uitzicht. Daarna moesten we terug naar de bus, een klein stukje rijden en weer uit de bus voor een hike naar Nature’s Window. Tijd voor foto’s, groepsfoto’s en daarna lunch al was het nog redelijk vroeg. We hadden namelijk een lekke band... Gelukkig bleek Sacha handig genoeg om dat te verhelpen en konden we na de lunch gewoon verder. Op weg naar het meest indrukwekkende van de hele reis: stromatolieten, de oudste vorm van bestaan, producenten van zuurstof, wat er uitzag als kleine rotsjes in zee... De regen hielp niet echt mee, dus was het vooral een stop waar nog vaak naar gerefereerd werd als niet zo heel interessant:P Hierna reden we verder naar het overlander roadhouse, wat voor ons wel een bijzondere korte stop was: hier zou de greyhound (bus) ons afgezet hebben als we die hadden genomen en dan hadden we dus geen vervoer verder gehad, het eerste moment dat we heel blij waren dat we de (veel duurdere) tour genomen hebben). Vanaf hier gingen we het werelderfgoed gebied Shark Bay in. Ik weet niet precies meer hoe het zat, maar het was een heel bijzonder werelderfgoed gebied, omdat het aan alle criteria ervoor voldoet. En daar gingen wij dus in:). Nog een stop (uitkijkpunt) later kwamen we in een stadje, Denham, aan, waar we de nacht door gingen brengen.We sliepen in een hostel waar we twee apartementen hadden. Wij deelden ons apartement met de Eva’s en Miriam, wat erg gezellig was, al hebben we eigenlijk het grootste deel van de avond met z’n allen in de keuken gezeten. Eerst eten maken, daarna eten en na het eten hebben we nog een poosje zitten kaarten (ik geloof dat ik de regels nog steeds ken, dus nu ken ik een paar kaartspelletjes:O!)
Zondagochtend was het alweer vroeg ochtend, maar niet zo vroeg als de ochtenden ervoor. We moesten nu vroeg opstaan om de wilde dolfijnen in Monkey Mia te zien. Die worden namelijk iedere ochtend gevoerd en Sacha wist niet precies hoe laat. Dit klinkt een beetje dubieus, wilde dolfijnen die worden gevoerd. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit, maar in ieder geval voeren ze maar een paar dolfijnen, namelijk vrouwtjes die al een jong gehad hebben en dus bewezen hebben dat ze zichzelf kunnen redden. Uiteindelijk voerden ze ze vandaag een stuk later dan wij er waren, dus konden we eerst ontbijten. En wat nog belangrijker was: de dolfijnen waren er wel ook al vroeger dus hebben we ze vast gezien voordat het strand volgepakt (oke, volgepakt op zn australisch) stond met toeristen. Met het voeren stonden we een stukje in het water, een lange rij met toeristen en daarvoor een paar vrijwilligers en iemand die een praatje hield. Genoeg goede fotomogelijkheden, aangezien het een vrij lang praatje was. Vervolgens werden er een paar mensen uit het publiek gepikt die een vis aan een dolfijn mochten geven (en nee, ik baalde niet dat ik daar geen van was). Ik was blij dat we ze van tevoren al gezien hadden, want die priveontmoeting met de dolfijnen was toch echt indrukwekkender. Na de dolfijnen gezien te hebben gingen we weer terug (Monkey Mia ligt aan het einde van een schiereiland) naar de stromatolieten om te lunchen op een plek die het meest westelijke punt van de telegraaflijn was. Daarna reden we heel veel verder, naar Shell Beach. Daar waren we de dag ervoor ook al geweest, maar toen regende het en om in de regen naar het strand te gaan, dat sprak ons niet zo aan. Nog steeds was het niet zulk heel top weer, maar ik had wel heel veel zin om te zwemmen. Dilemma, dilemma. Oplossing: gewoon gaan zwemmen. Dus terwijl iedereen in jas op het strand stond, dook ik de zee in en het was heerlijk! Terwijl ik dit schrijf is het zo ontzetten warm dat ik best weer de zee in wil, maar behalve dat die nu een beetje ver weg is, zitten er ook krokodillen in de dichtsbijzijnde zee, dus dat doe ik toch maar niet. Weer droog gingen we maar weer een groepsfoto maken, want Shell Beach (schelpenstrand, en het heet niet voor niks zo) schijnt beroemd te zijn. Na hier even rondgehangen te hebben gingen we weer de bus in, voor een lange rit. Tijdens deze rit is het weer omgeslagen, zodat we in het volgende stadje waar we stopten, Carnarvon, een ijsje gingen halen. En wat voor een ijsje! Een bevroren banaan met een chocoladelaagje eromheen:D. Verder hebben we de Grote Banaan van Carnarvon gezien en daarna reden we weer verder. Verder voor nog een roteind in de bus, dus om de tijd te doden gingen we een quizzz doen. Erg grappig, met Roos als quizmaster en de rest schreeuwend om de antwoorden te geven. Verder hebben we een heleboel dieren langs de weg gezien: adelaars, koeien, geiten, schapen en kangoeroe’s (ik heb nu eindelijk een foto van een echte, wilde kangoeroe). We kwamen ook nog langs een grote droge rivier, dat was wel apart: een rivier van rode aarde zonder water erin. Uiteindelijk kwamen we ’s avonds in het hostel in Coral Bay aan. Het bleek meteen dat dit een iets toeristischer plaatsje was, het was een beetje een oostkusthostel (druk, met een bar e.d.) en er waren ook mensen:P Als avondeten hadden we burgers, wat dus niet echt heel erg vulde, maar er waren wel vegetarische burgers, dus dat was wel weer goed. We sliepen met z’n allen (10) op een dorm, dat was groter dan we tot nu toe gewend waren, maar wel gezellig.
Maandagochtend hoefden we niet zo vroeg op, vandaag was een dag van relaxen: er was weinig officieel programma, er waren een paar opties die je kon kiezen, waarvan naar het strand de aantrekkelijkste en goedkoopste was. Bijna iedereen was het daarover eens, dus zijn we met het grootste deel van de groep ’s morgens naar het strand geweest. Dat was echt heerlijk, het was namelijk ook eindelijk weer echt strandweer. Twee keer de zee in geweest, twee keer weer opgedroogd en daarna was het wel weer genoeg. Ook vanwege het verbrandgevaar, gingen we terug naar het hostel om te lunchen, te kaarten, te kletsen, een ijsje te halen en uiteindelijk aan het eind van de middag weer de bus in te gaan, op weg naar Exmouth. Dit was niet zo’n heel lange rit, onderweg zijn we nog even bij een gorge gestopt en we kwamen nog steeds voor het eten aan. In Exmouth hadden we weer vierpersoonskamers, dit keer sliep ik met Eva, Hélène en Roos op een kamer. De andere kamers waren ernaast en ervoor was een picknicktafel, dus we waren nog wel min of meer samen. Na een douche genomen te hebben vertrokken we richting keuken, om Sacha te helpen met eten maken. Een rijst- en groentenmaaltijd en een afwas verder was het tijd om wat te relaxen, te kaarten en te genieten van de eennalaatste avond met de hele groep.
Dinsdag, de laatste dag met deze groep. Kelly en ik begonnen, hoe sportief, met een stukje hardlopen. Zij was daar de dag ervoor mee begonnen en dat vond ik eigenlijk wel een heel goed idee, omdat ik een beetje gek werd van het alleen maar in de bus zitten en af en toe een stukje lopen. Eenmaal aan de ren bleek dat m’n conditie dan wel niet meer was wat ie geweest is, maar dat ie toch ook niet zo dood is als ik verwacht had. In ieder geval was het erg lekker en voelde het ontbijt daarna ook wel extra verdiend aan. Het eerste (officiele) programmapunt van vandaag was Yardie Creek. Dit was een hele mooie creek waar we een stukje langs gingen wandelen, met een hoop mooie foto’s tot gevolg. Ik heb geconcludeerd dat kreekjes (goed nederlands??) erg mooi zijn, een stroompje dat in de oceaan uitkomt... Hierna reden we door naar Sandy Bay (weer een strand) waar het weer weer beter werd, de ochtend was een beetje koud. Hier hadden we ook lunch, en wat voor een lunch: nou ja, de lunch zelf was niet zo speciaal maar Sacha had een bak ijs gekocht en dat was wel speciaal en heel erg lekker. Na lunch gingen we verder naar Turquoise Bay, een baai die bekend staat als een goede snorkelbaai. Dus je raadt al wat we daar gingen doen: snorkelen! De dag ervoor hadden we onze snorkelgear opgehaald, dus we konden nu meteen van start. Heerlijk snorkelweertje, al was het water een beetje frisjes... We hebben een turtle gezien en een paar lange dunne vissen waarvan ik de naam niet weet maar die wel cool waren en natuurlijk andere (gekleurde) vissen en koraal, oja en een zeester. Na een poosje was een deel van ons wel koud, dus gingen de meesten eruit. Op de terugweg, terug naar het hostel, reden we nog even langs een scheepswrak omdat Sacha daar zo benieuwd naar was. Het was niet zo heel interessant, maar toch leuk om even gezien te hebben. Het hostel waar we sliepen was ook een camping, en aangezien we Roos en ik een tent hadden (plannenwijziging) hadden we besloten om hier een paar nachten te kamperen, totdat we met de volgende groep verder gingen richting Broome. Nadat we dit met de enorm behulpzame (not) receptiemedewerkers geregeld hadden was het tijd voor onze laatste maaltijd samen, gevolgd door onze laatste avond. Een gezellige avond, met alvast het plan om in februari te meeten, met de mensen die dan in Europa zijn. Met de e-mail- en facebook adressen uitgewisseld was het tijd om naar bed te gaan, maar afscheid nemen deden Roos en ik nog niet, daarvoor stonden we morgen wel vroeg op...
Woensdagochtend, 6 uur. In pyama naar de keuken om een ontbijt naar binnen te werken en afscheid te nemen. Een paar afscheidsknuffels, tranen en goede wensen later waren ze toch echt weg. Autsj. Zo’n leuke groep, en hoe zou de nieuwe zijn? Eerst maar eens terug naar bed voor wat extra uurtjes slaap. Toen we een paar uur later weer wakker werden begon de dag echt. Een warm, rustig dagje. Eerst maar eens uitgecheckt (we gingen dan wel niet van het terrein af, maar we gingen wel verhuizen van kamer naar tent) en daarna de was gedaan in de slechtste wasmachines tot nu toe: alle witte was werd grijs en de rest kreeg zo hier en daar een vlek, wat gelukkig wel tot resultaat had dat we ons geld terug kregen:D. Vervolgens hebben we onze tent op gezet, hij was lekker groot en niet moeilijk opzetbaar. Eenmaal geinstalleerd zijn we eerst maar eens Exmouth gaan verkennen. Exmouth is niet heel bijzonder boeiend, dus daar waren we niet al te lang mee bezig, zodat we nog genoeg tijd over hadden om achter internet te gaan, te regelen dat we donderdag konden duiken en even op het strand te kijken. ’S Avonds kwam Kelly weer terug (die had gezwommen met walvishaaien) en hebben we samen met haar en Nicole (sliep in een kamer tegenover Kelly) gegeten. Na het eten nog een poosje aan de picknicktafel gezeten.
Donderdag moesten we weer vroeg op, want we gingen duiken! We hadden geboekt voor een dagtocht met 2 duiken, bij de Muiron Islands bij het Ningaloo reef. Om 7.15 vertrokken we vanaf de receptie richting haven, waar de boot al op ons te wachten lag. We waren nog maar net de haven uit, toen we terug moesten omdat er iemand vergeten was. Zij ook aan boord, weer de haven uit, bleek dat ze zou zwemmen met de walvishaaien en dus helemaal niet op onze boot mee moest. Dus nog een keer terug naar de haven, maar daarna konden we dan eindelijk echt weg. Wat eten betreft werden we goed verzorgd vanaf het begin: er was fruit, koekjes, koffie, thee... Helaas was de zee vrij ruig dus was het ietwat lastig heen en weer lopen, maar ach dat was niet het grootste probleem: dat was namelijk Roos haar zeeziekte. Arme Roos werd al vrij snel zeeziek, wat het toch iets minder leuk maakte. Ook was het een beetje koud, doordat de hele boot een dak had dat voor schaduw zorgde. Na een poosje kwamen we aan op de eerste duikspot waar we ons in wetsuits en duikgear aankleedden om het water in te gaan. We waren met zo’n twintig man aan boord en waren opgedeeld in kleinere groepjes, zodat Roos en ik en nog 2 anderen met een gids op pad gingen. De duik was supergaaf, heel veel gezien: een schildpad, een paar haaien (niet gevaarlijk:)), koraal en heel veel andere vissen. Ook heb ik heel erg genoten van het gewichtloos zijn, dat lijkt wel steeds leuker te worden! Terug op de boot werd Roos’ zeeziekheid alleen maar erger, zodat ze niet zo heel erg van de lunch genoten heeft. (ikke wel:P) Er was nog even twijfel of we nog een keer konden duiken, omdat de zee zo wild was, maar uiteindelijk werd besloten van wel. Dus weer verder varen en Roos steeds zieker. En om dan te duiken, dat is ook weer niet zo’n goed plan, zodat we de tweede duik maar aan ons voorbij hebben laten gaan. De terugtocht naar de haven was een stuk minder erg, doordat we niet meer tegen de golven in gingen. Al met al vond ik het wel een heerlijk dagje op het water, inclusief een superleuke duik (al denk ik dat Roos het niet helemaal met me eens is...). ’s Avonds hebben we niet zo veel meer gedaan, nog even achter internet, avondeten, beetje kletsen...
Vrijdagochtend hadden we geen haast, maar toch was ik vroeg wakker. De grond op de camping was namelijk bijzonder hard en uit geld- en ruimteoverwegingen hadden we geen matje of luchtbed ofzo, dus dat was niet het meest comfortabele bed dat ik ooit gehad heb. Kelly en ik zijn de dag maar weer begonnen met hardlopen. Supermooi, rustig, nog lekker fris, kortom ideaal voor een ochtendrun. Daarna hebben we de rest van de dag bijzonder weinig uitgevoerd, het nuttigste was spullen inpakken omdat we morgen weer verder gingen. ’S Avonds kennis gemaakt met de nieuwe groep, waarbij Roos en Kelly mee konden eten (niet-vegetarisch, dus ikke niet).
Zaterdag begon later dan we verwacht hadden, de nieuwe groep vertrok niet om 6.15, maar om 7.30. Vanzelfsprekend waren we op tijd klaar, tent ingepakt, ontbijt gehad en maar wachten op de rest. Gelukkig was de nieuwe groep ook niet zo groot, met ons erbij waren we met tien. Daardoor konden we onze oude plek weer innemen en Kelly zat achter ons. Vandaag was weer een lange busdag, op weg naar Karijini National Park, waar we de komende twee dagen, drie nachten door gingen brengen. Na een koffiestop waren we dan eindelijk echt op weg (hmmm, onze oude gids was toch echt vlotter). Een roadhouse, een stadje (Tom Price), lunch, nog een roadhouse, tegen een uur of 5 kwamen we dan in het kamp in Karijini aan. Er waren drie tenten, ik deelde mn tent met Roos, Kelly en Kolja (de enige jongen van de groep). Twee Japanse meisjes namen de ene andere tent en de drie iersen en de engelse namen de laatste tent. In deze groep was ik de enige vegetarier, wat resulteerde in een avondmaaltijd van bonensalade met de vage dreiging dat dat nog wel eens herhaald zou kunnen worden... ’S nachts was het een beetje koud, maar in een slaapzak in een swag in een tent ging het wel.
Zondagochtend begon goed, met een pannenkoekenontbijt! Zo rond een uur of negen gingen we op pad, eerst naar het visitors centre en daarna naar de Dales Gorge voor een hike. Er waren nog wat zwemgelegenheden, maar daar had ik niet zo’n zin in, dus lekker droog gebleven:). Wel heel indrukwekkend, zo diep als de gorges zijn. Met de wandelingen gingen we steeds eerst naar het uitkijkpunt vanwaar je naar beneden kan kijken, om vervolgens af te dalen en een stuk benedenlangs te lopen. Na lunch gingen we naar de tweede gorge, Kalemina Gorge. Tegen het eind van de middag, begin van de avond gingen we terug naar het kamp, voor een tweede bonenmaaltijd. ’S Avonds nog een poos gekaart en toen maar richting bed gegaan, het werd behoorlijk koud. De kou heeft die nacht op twee manieren ervoor gezorgd dat ik niet al te veel slaap kreeg. Ten eerste doordat het koud was, dus was het te koud om in slaap te vallen. Ten tweede, en voornamelijk, doordat Roos en Kelly het ook koud hadden en daar enigszins luidruchtig over praatten, tot een uur of 12. Nou denk je, ach, dat valt nog wel mee, maarrrr om 2 uur ging Kolja’s wekker een paar keer af, tot hij de moeite nam hem af te zetten en voetbal te gaan kijken. Daarvan moest hij natuurlijk ook terugkomen, om een uur of 4. Vanzelfsprekend moesten we de volgende dag vroeg op, om zo veel mogelijk tijd te hebben om de gorges te verkennen.
Dus maandagochtend heel erg wakker, op weg naar de eerste gorge (inmiddels was ik wel weer wakker, hoor!). Net als gister gingen we vandaag twee gorges bekijken. Als eerste de Knox Gorge, met als special feature de losse stenen waarlangs we gingen afdalen. Eenmaal beneden was het beter, met een leuke hikle door de gorge. Op een gegeven moment kwamen we bij een soort eindpunt met twee boomstammen over een kloof (misschien 2-3 meter, zeker niet meer) waar ik natuurlijk wel even over heen moest. Dit was eigenlijk wel een van de leukste momenten van Karijini, het echte klimmen:). Toen we allemaal weer veilig boven waren gingen we terug naar het kamp om daar lunch te eten, voordat we naar de tweede gorge reden. De tweede gorge, Hancock Gorge, was ook heel indrukwekkend. Diep, rood, strakblauwe lucht, hier en daar water... De hike door deze gorge eindigde met de spider walk: een stuk zo smal en steil dat je je beide armen en benen nodig hebt om erdoor te klimmen. Dit kwam uit bij een natuurlijk zwembad, met heel koud water. Hier kwamen we ook Kolja en Kathy tegen, die waren vandaag op een adventureday ($$$) geweest en zouden we bij de bus weer zien. Terug in het kamp bleek dat Ady en Eva erg goede koks waren en die kookten vandaag, zodat het doemscenario van vijf avonden bonen onuitgevoerd bleef. Na het eten gingen we de foto’s van Kolja en Kathy’s dag bekijken en toen bleek dat Nederland ook speelde, dus hebben we daar mooi een stukje van gezien (de eerste goal o.a.)
Na onze laatste nacht in Karijini stonden we dinsdag weer vroeg op met een lange busdag in het vooruitzicht. Vrijwel de hele dag in de bus gezeten, op een paar stops bij roadhouses en Port Hedland voor lunch. Tussen Port Hedland en Broome zit nog 611 km, maar geen enkele stad of dorp of wat dan ook. Het enige wat er is is zo om de paar honderd kilometer een roadhouse, die volgens mij zelfs op de kaart staan. Rond een uur of 5 kwamen we aan bij Pardoo station, waar we de nacht door gingen brengen. Als avondeten hadden we spaghetti, met ijs als toetje. Dat ijs kwam doordat wij met onze eerste groep eerder al ijs gehad hadden en toen moest onze nieuwe groep vanzelfsprekend ook, waarbij wij dus dubbel konden genieten. Ik deelde mn kamer weer met Kelly en Roos, maar gelukkig zonder Kolja’s wekker:).
Delaatste tourdag begon goed maar vroeg, met een pannenkoeken-met-ijs ontbijt om een uur of 6. Vandaag moesten we namelijk nog een paar honderd km afleggen, voordat we aan het eind van de middag in Broome aankwamen. Onderweg nog gestopt op 80-mile-beach, een geweldig zandstrand met schelpen waar we nog wat groepsfoto’s gemaakt hebben. In Broome zaten de meesten van ons in hetzelfde hostel, buiten de stad maar vlakbij het strand. Dat was wel heel gezellig natuurlijk. Die eerste avond in Broome gingen we uit eten, maar dat was wat mij betreft niet zo’n succes aangezien mijn enige reeele optie een griekse salade was, die me iets te duur was in vergelijking met zn lekkerheid.
Nou mensen, voor degenen die het helemaal uitgelezen hebben: wow! Ik geloof dat het een beetje lang geworden is, dus hoe het in Broome was komt in de volgende blog, die hopelijk niet al te lang op zich laat wachten. Ook foto’s plaatsen zit nog in de planning, maar omdat ik er behoorlijk veel gemaakt hebt moet dat ook nog maar eventjes wachten.
De tijd vliegt voorbij, over twee weken zijn we alweer geland, en waarschijnlijk al wel bijna terug in Groningen! Voordat het zover is zullen er nog een paar blogs volgen, en daarna... berg je dan maar, want dan kom ik zelf, haha! Doeii!!