Beijing

Ha trouwe lezers!

Dit is alweer mijn laatste blog uit China. Morgenochtend (zaterdag) vertrekken we met de trein naar Ulaanbaatar, Mongolië. Daarom begin ik deze blog met een aantal dingen die me aan China opgevallen zijn. Ten eerste zijn er heel veel mensen in China. Maar dan ook echt heel veel mensen. Altijd. Overal. De straten lijken redelijk schoon, er zijn heel veel schoonmakers die alle rotzooi opvegen en opruimen, maar zijn eigenlijk vies door alle mensen (kinderen, maar ook volwassenen) die op straat plassen. Ook gorgelen en spugen zijn heel normaal hier. Heel grappig zijn speciale broeken die kinderen hebben, met een gat bij hun gat, zodat ze heel makkelijk hun behoefte kunnen doen... De natuur is heel erg mooi hier in China, alleen kun je dat vooral zien vanuit de bus of trein, of samen met heel veel Chinezen. De massacultuur hier heeft ook voordelen, zo kun je altijd zien waar je heen moet, omdat iedereen daarheen gaat. Verder zijn er heel veel mensen die t-shirts met een engelse tekst dragen, waarvan ze duidelijk geen idee hebben wat erop staat, en vaak zijn de teksten ook nog slecht engels, supergrappig. Ook zijn er veel stelletjes en gezinnen met dezelfde kleren, precies dezelfde kleren dus! Chinezen zijn ook heel gastvrij en behulpzaam, dit laatste mondt ook vaak uit in weer anderen erbij halen als ze je zelf niet kunnen helpen, waardoor we vaak ineens met een hele groep naar een adres stonden te kijken, waarna er altijd iemand is die ons kan uitleggen waar we heen moeten.

Dan nu over Beijing. Beijing is een grote stad, volgens mij 24 miljoen inwoners en een oppervlak van een klein land. Aangezien we hier maar een paar dagen waren, hebben we ons voornamelijk beperkt tot de hoofdattracties. We kwamen zondagnacht aan, kregen voor veel te veel geld een taxi en kwamen aan in ons hostel. De volgende dag zijn Jolien en ik eerst naar de Wit-Russische ambassade geweest voor haar visum, waarna we in de ambassadewijk toevallig een leuk, Frans cafeetje tegenkwamen. Daar hadden ze brood! Gewoon, echt, lekker brood! En warme chocolademelk, en toen kregen we er ook nog een klein puntje chocoladetaart bij, onze dag kon niet meer stuk. ’S Middags zijn we naar de Verboden Stad geweest, het vroegere keizerlijke paleis. Heel groot, mooi, indrukwekkend en uiteraard ook gezellig druk. We waren zelf bijna een net zo grote attractie als het paleis, we hebben weer veel mensen blij gemaakt door met ze op de foto te gaan. De volgende dag zijn we naar het zomerpaleis geweest. Dit was nog groter, en bestond uit heel veel tuin, erg mooi! Zowaar waren er af en toe rustige paden, heel bijzonder! Het was erg lekker om rond te lopen tussen het groen. Helaas raakten we ergens halverwege Selma kwijt en al hebben Jolien en ik nog een poosje gezocht, en zij ons, we vonden haar pas in het hostel weer terug. We konden dus wel gezellig samen eten, in een restaurant dat ons door iemand van het hostel speciaal werd aanbevolen.

Woensdag gingen we met z’n drieën naar de muur. We hebben lang getwijfeld welk stuk muur we zouden nemen, er was namelijk of het goed te bereiken maar heel toeristisch stuk en het moeilijk te bereiken, rustige en originele stuk. Uiteindelijk hebben we toch besloten het toeristische stuk te doen, omdat dat qua tijd de enige mogelijkheid was en achteraf waren we daar ook wel blij mee. Op de muur kozen we de iets rustigere kant om heen te gaan. Ter informatie: de muur loopt over de bergen, over de muur lopen is dus niet gewoon wandelen, maar vrij stijl omhoog en omlaag lopen, af en toe stukken traplopen. Uiteindelijk kwamen we na anderhalf uur bij de zevend toren, waarachter het helaas afgesloten was. Op de muur hebben we afscheid genomen van Selma, die de volgende dag een vliegtuig naar Thailand moest halen. Jolien en ik bleven op de muur, we hadden namelijk een fantastisch plan: slapen op de muur. We zijn nog een poosje in een soort paviljoen gebleven, waarna we een mooi plekje hebben uitgezocht waar we ons geïmproviseerde avondeten hebben genuttigd. Vervolgens hebben we enorm genoten van de lege muur; een topattractie waarvan we de hele nacht lang de enige bezoekers waren, wauw! Helaas was er door de bewolking geen mooie zonsondergang, voordeel was wel dat het ook niet zo koud was. Na een heerlijke nacht op de zachtste bedden in lange tijd (luchtbedden dus, chinezen vinden blijkbaar dat bedden hard horen te zijn), kwam er toen we net bezig waren met opstaan de eerste toerist langs, om 7 uur. Even later, toen we onze kampeerspullen ingepakt hadden, keken we nog eens goed en had de mensenmassa de muur weer betreden. Zelf gingen we ook weer op pad, zodat we nog een stuk van de muur konden zien. We hebben nog een heel stuk de andere kant opgelopen, tot we op een gegeven moment echt wel genoeg hadden van de vele mensen en terug richting bus zijn gegaan.

Vandaag, onze laatste dag in Beijing, hebben we een leuk buurtje rond het water doorgewandeld, de leuke metro nog even gebruikt om naar een ander buurtje te komen en rustig wat rondgewandeld en ons laatste Chinese geld uitgegeven. Morgen is het tijd voor het volgende deel van de reis. Door middel van een treinreis van 27 uur gaan we naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Ik ben heel benieuwd en kijk enorm uit naar de dagen die komen!

Met voor het laatst Chinese groeten,

Elise